Wanneer ik mijn vriendinnen bezig hoor, voel ik mij alleen. Een buitenbeentje

Ik lig alweer anderhalf uur naar mijn wekker te staren en zie iedere minuut passeren.

Mijn begeleider kan ik pas de volgende ochtend opbellen.

Bij mijn moeder op bezoek gaan is erg confronterend, het maakt me bang. Ik besef maar al te goed dat ik even kwetsbaar ben.

Als mensen weten dat je ooit gepest werd, zien ze je toch in een ander licht.

Ik heb schrik dat ik nooit nog terug in staat zal zijn om echt te werken, om de draad van mijn leven weer op te nemen.

Ik kan het niet meer aan. Al zoveel jaren in een vechtscheiding zitten.

Echt akelig om te weten dat vreemden zijn binnen geweest en heel je huis hebben doorzocht.

Ik bel eens naar jullie omdat mijn man en ik er niet uit geraken: willen we nu kinderen of niet?

Er hangt een gespannen sfeer tussen mij en mijn partner. Maar ik ben bang om er met hem over te praten.