Mensen begrijpen het niet dat je soms weigert om voor je ouders te zorgen. Emotioneel vind ik dit erg moeilijk.

Ik word vaak uitgesloten. Dan voel ik me heel alleen.

Het is niet gemakkelijk om als volwassen mens voor elke kleine pruts toestemming en geld te moeten vragen.

Mijn leven gaat met ups en downs... maar deze down duurt nu wel heel lang.

Ik kreeg de diagnose autisme en dat valt me heel zwaar: het is alsof mijn leven voorbij is.

Ik wil zo graag een goede mama, een goede vrouw zijn, maar het lukt me niet meer.

Ik maak me zorgen om mijn dochter van 7 jaar. Ik krijg haar met geen stokken mee als het tijd is om te vertrekken naar haar papa.

Normaal had ik heel veel vrienden en kon ik bij veel mensen terecht. Nu ben ik dat allemaal kwijtgespeeld. Ik heb er zoveel spijt van.

Zal ik nu definitief bij hem weggaan? Waar moet ik dan wonen?

Ik heb mezelf in de problemen gewerkt. Gisteren ben ik ontslagen