Bellers en chatters aan het woord


Ik ben mijn man verloren, darmkanker en een bijzonder slepend en pijnlijk ziekteproces. De weken voor hij stierf, ben ik soms kwaad geweest op mijn man, omdat hij me alleen zou achterlaten . Vocht hij wel hard genoeg om te genezen? Achteraf voelde ik me soms schuldig om wat ik gezegd had. Ook al wilde ik niets anders doen dan voor hem zorgen en bij hem zijn, het was me soms allemaal te zwaar. Daardoor was het ergens ook een opluchting voor mij dat hij stierf; de zorg en verantwoordelijkheden vielen van mijn schouders.

Ik doe nu niks anders meer dan slapen. Ik kan niks meer verdragen, zelfs geen streepje muziek. Ik heb vaak het gevoel dat ik niet meer kan ademen. Mijn borst lijkt wel platgedrukt, zelfs slikken doet pijn. En de wereld draait gewoon door, alsof er niks gebeurd is… Dat maakt me kwaad. Ik verdraag het niet om anderen te zien lachen. Aan jou durf ik dat eerlijk zeggen…

- Vrouw, 49 jaar, telefoon
Image