Rozeanne

67 jaar, vrijwilliger bij Tele-Onthaal Vlaams-Brabant en Brussel

 

De slogan van Tele-Onthaal is gekend : “Praten is de eerste stap.”
Dé eerste stap is vaak de moeilijkste, vooral omdat men niet weet wat praten bij Tele-Onthaal concreet inhoudt. Als men vrienden, familie, buren, kennissen heeft, lijkt het evident dat men in de maatschappij gedragen wordt in moeilijke momenten.

Dit zal in de meeste gevallen wel zijn… zo dacht ik er ook over tot ik bij Tele-Onthaal aan de telefoon een bijdrage mocht leveren.

Op een avond gaat de telefoon : “hallo bij Tele-Onthaal.” Stilte aan de andere kant en dan zegt een bevende stem : “ik heb het zo moeilijk, ik heb alles wat ik wil, maar heb het moeilijk en durf er met niemand over te praten, ik mag dit mijn dochtertje niet aandoen, mijn ouders niet”.

Deze woorden uitspreken tegen iemand die je helemaal niet kent, doen wat met iemands gevoelens en emoties. Hij weent, praat ondertussen dat het zo moeilijk is, nu zeker in Corona.

“ Niet echt financieel, mevrouw, neen ik heb het goed maar ik heb een probleem waarover ik met niemand kan/durf praten”.

Wenen, snikken, kwaadheid op zichzelf … laat het toe mijnheer, ik blijf aan de lijn. Ik voel de pijn, het diepe verdriet, de onmacht van deze man en er is meer.

Een alleenstaande vader met een dochtertje, goede buren, broer, zus en ouders zijn er steeds voor hem … maar wat ze niet weten, volgens hem, is dat hij veel, soms heel veel drinkt.

Alcohol is zijn vriend in deze lastige tijd.

Hij beseft hoe langer hoe meer dat deze vriend niet de juiste is en zeker niet omdat hij het verbergt voor de buitenwereld. Het contact met zijn sociaal netwerk is anders, corona maakt alles anders. Zo ook het omgaan met alcohol, kan niet afspreken met vrienden, niet gaan eten , geen avondje weg.

Ook de contacten met zijn ouders zijn beperkt, hij wil hen niet besmetten, en in de buurt kan je achter een mondmasker wel wat verbergen…

En zo vult hij dit gemis op met het gebruik van alcohol …

Het is ook anders dan anders … te veel … soms veel te veel …

Dit te durven toegeven tegen een vreemde in alle anonimiteit en veiligheid , doet hem inzien dat het zo niet verder kan, ik ga hulp zoeken.

Dit raakt me, heb geen woorden.

Zijn dankbaarheid voor het luisteren zonder vooroordelen maakt hij me duidelijk.

Door corona sluipt in vele gesprekken de alcohol binnen, het te veel, het niet weten aan te pakken,het middel dat alleen zijn kan verdoven, het middel dat leegtes kan opvullen, maar ook de strijd hiertegen als het besef komt dat té veel niet meer kan, het taboe, de schaamte, het niet durven uitspreken, relaties die eronder lijden…

Ikzelf, als vrijwilliger, kan enkel luisteren en hopen dat het gesprek een kleine meerwaarde mag zijn. Hopen dat dit “praten’ of het bespreekbaar maken van … inderdaad dé eerste stap mag zijn en er indien nodig een tweede stap mogelijk is.

Ook in coronatijd, ook met mondmasker ga ik naar de Tele-Onthaal stoel aan de telefoon en hoop dat mensen die willen praten, 106 toetsen.

Dé eerste stap , het begin van …, die ook voor mezelf een meerwaarde is in mijn zijn.

 

*Om de anonimiteit van oproeper én vrijwilliger te bewaren, werden alle herkenbare of gevoelige gegevens in deze getuigenis weggelaten, aangepast of veranderd. Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen berust op louter toeval.