Tom

31 jaar, vrijwilliger bij Tele-Onthaal Vlaams-Brabant en Brussel

Begin 2020, net voor Corona in ons land neerdaalde, veranderde ik van job.

Ik nam me voor om me voortaan ook buiten het werk te in te zetten voor anderen. Mijn keuze viel op Tele-Onthaal en zo startte ik in het najaar de interne opleiding.

Het hele land deinde intussen op de golven van de curves en lockdowns en ook wij surften plichtbewust mee, iedere vorming afgestemd op de toenmalige maatregelen.

Eindelijk waren ze daar, mijn eerste sessies aan de telefoon. Gewapend met een rugzak vol informatie, oefenmomenten, gesprekken met mijn coach en de nodige zenuwen, wachtte ik vol enthousiasme op het eerste telefoontje: ‘Hallo, met Tele-Onthaal..’.

Intussen ben ik enkele maanden bezig en valt me op hoe Corona onze oproepen net wel en net niet kleurt.

Net niet, omdat Corona niet alle aspecten van het leven in wacht zet. Mensen verliezen nog steeds een dierbare, zetten een punt achter hun relatie, komen onverwachte moeilijkheden tegen of voelen zich misbegrepen door hun omgeving.

Net wel, omdat Corona vaak een extra horde vormt om over te geraken.

Wat me sterk opvalt is hoeveel zorgen mensen op hun pad tegenkomen en vooral, hoe ze min of meer wel een idee hebben over hoe ze hiermee om kunnen gaan.

Als een lockdown er dan echter voor zorgt dat mensen niet langer kunnen ventileren tegen een goede vriend, hun ouders niet kunnen bezoeken, hun structuur wegvalt doordat vrijwilligerswerk gepauzeerd wordt,…dan vormt dat een extra belasting en de spreekwoordelijke druppel.

Ik herinner mij het verhaal van een jonge mama met een tweeling die haar werk door de crisis was kwijt geraakt. Zij gebruikte haar tijd nu nuttig om voor de kinderen te zorgen, maar ze voelde zich enkel nog maar de ‘opvoeder’. Haar rol als vriendin, lid van de basketbalclub, filmliefhebber, nieuwe werknemer, … kon ze tijdelijk niet meer uitoefenen.

Ze voelde zich zo leeg en onvolledig.

Of mijn gesprek met een alleenstaande kunstenaar, die een druk sociaal leven had en geregeld eens een pintje dronk op café. Hij miste het sociaal contact en had nood aan een babbel. Ondanks dat hij wist dat het hem zou opbeuren, had hij net een wandeldate afgezegd omdat hij zich depressief voelde. Hij herkende wel de neerwaartse spiraal waarin hij was terecht gekomen, maar kon dit moeilijk ombuigen.

Wat me raakte in de vele gesprekken is de eenzaamheid die mensen ervaren, soms tijdelijk door de unieke situatie, maar soms ook structureel.

Ik denk dat we als Tele-Onthaal hier een verschil kunnen maken, door een luisterend oor te bieden bij zowel de ‘alledaagse’ zorgen als bij de levensvragen.

Daarnaast hoop ik dat iedere lezer even nadenkt wie hij/zij een plezier kan doen met een berichtje, telefoontje of een bezoekje aan de deur. Luisteren en er voor elkaar zijn, dat werkt echt!

Ik ben benieuwd hoe de gesprekken met mijn anonieme oproepers zullen evolueren zodra Corona verleden tijd is.

Welke gespreksthema’s gaan bovendrijven?

Ik weet nu al: ook dan zal ik daar zitten, met steeds meer bagage en steeds minder zenuwen in mijn rugzak, wachtend op dat volgende telefoontje: ‘Hallo, met Tele-Onthaal…’.

 

*Om de anonimiteit van oproeper én vrijwilliger te bewaren, werden alle herkenbare of gevoelige gegevens in deze getuigenis weggelaten, aangepast of veranderd. Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen berust op louter toeval.