Ik heb vanuit de basisopleiding heel sterk het beeld mee gekregen van 2 mensen die samen op een bank zitten in het park en die naar dezelfde dingen, naar een probleem kijken. Iemand die vragen stelt ter verduidelijking, niet om te weten, maar om de andere beter te begrijpen.
Iemand die de oproeper echt wil verstaan, in zijn pijn, zijn verdriet, zijn onmacht, zijn twijfels, zijn opluchting, zijn blijdschap, zijn vreugde,……..
Bij moeilijke gesprekken denk ik aan dat beeld, en hou ik mij dat voor ogen: samen met de oproeper op de bank zitten en kijken naar wat de oproeper mij wil zeggen over zichzelf. Dat beeld helpt mij om bij de oproeper te blijven.
Samen op zo’n bank zitten, en de oproeper op weg helpen zelf een mogelijke oplossing te vinden, dat is wat ik probeer te doen in mijn engagement.
En ik word er zelf beter van!
- Stan, 58 jaar, 3 jaar ervaring