Podium aan de vrijwilliger

Het station uitlopen..

Een weg banen door bruisend Brussel, opengebroken straten, overvolle vuilnisbakken, mensen met ijsjes, wafels, biertjes. Bedrijvigheid: drukke, sjofele, uitgelaten, vermoeide, smekende, blije, bedelende, kleurige, musicerende mensen. Een caleidoscoop. Droefheid en vreugde, ellende en plezier.

En dan aangeland in Tele-Onthaal. Aflossing van de vrijwilliger van dienst. Even bijpraten, uitwisselen. Ons hart uitstorten na de gesprekken met de onbekenden die appel doen op ons. Geraakt zijn door hun verhaal. De gemeenschappelijkheid van ons Tele-Onthaal engagement schept een stevige band.

Dat engagement is bijzonder. Iemand belt, vraagt voorzichtig of ik tijd heb. Ja, er is tijd en aandacht. Iemand maakt mij deelgenoot. Elke keer, bij elk gesprek komt iemand heel dichtbij en brengt wat zwaar weegt, wat ongezegd blijft.

De verbondenheid ontstaat door het gesprek. Wonderlijk en kostbaar.

Wat de ander vertelt raakt me, confronteert me ook met mijn worsteling, het leven dat we leiden is ons niet altijd ’genadig’. Het kwetst ons, haalt ons overhoop, doet lijden. Ik zoek mee naar een broos evenwicht om te helpen overeind te blijven.

Samen zoeken naar veerkracht en die kracht helpen versterken door een oprecht gesprek. Samen niet alleen …. meevoelen en geboeid zijn. Elk gesprek is ontdekken, aanvoelen, voorzichtig aftasten en verheugd zijn als er verbinding is. Vertel maar, ik ben er hier en nu om naar jou te luisteren. Om te helpen verteren wat onverteerbaar is, en om wat als een steen op je hart blijft liggen te helpen verzachten.

Daar geloof ik in. Die verbinding geeft zin aan ons leven. Het is een diepe behoefte om er te zijn voor iemand die een gesprek wil. Ik wil nabij zijn, meegaan in hun leed, hun zorgen, hun verdriet. Belangstelling en medemenselijkheid.

Als bitter verdriet ons bestormt en we dreigen kopje onder te gaan, als we niet meer weten van wat hout pijlen maken…dan kan er iemand helpen zoeken naar wat toch mogelijk is.

Dan is er iemand die je niet loslaat die mee op weg gaat, samen opsporen wat nog levenwekkend kan zijn. En verlichting brengen als de zorgen doorwegen.

Ik hoor de klank van de stem, de aarzelingen tussen de woorden door. Achtergrondgeluiden. Het beeld van de oproeper. Ik weet niets van de ander en door wat hij/zij deelt krijg ik een beeld..

Hoe de ander op pad gaat met vallen en opstaan. Het inspireert me en geeft zin aan mijn leven.

Hoe in de duisternis een sprankel licht te ontdekken valt. Op zoek gaan samen naar “licht” dat vind ik mooi. De tunnel samen een eindje doorlopen.

En soms tast ik in het duister vind ik niet de juiste woorden, hoor ik in de klank van hun stem gelatenheid, wanhoop. Ik probeer een brug te slaan … en het lukt niet, machteloos.

Het feit dat iemand luistert is het aller belangrijkste. Ook al heb je het gevoel dat het “weinig” is. Als je dan vraagt aan de oproeper of hij/zij iets had aan het gesprek. Of Tele-Onthaal iets kon betekenen…Dan is het antwoord: Ik kon vertellen wat ik kwijt wou, en iemand heeft geluisterd, zonder kritiek of afkeuring. Ontvankelijk en met warme aandacht.

Dat betekent zo veel.

Dat maakt het verschil.

Dat maakt dit engagement zo waardevol voor mij.

-- R.