Podium aan de vrijwilliger


Het Podium aan de Vrijwilliger is een segment in de luisterbrief (nieuwsbrief) van Tele-Onthaal Vlaams-Brabant en Brussel waar een creatieve carte-blanche gegeven wordt aan de vrijwilligers. Het getuigt van een mooi wederzijds vertrouwen tussen dienst en vrijwilligers. Naast hun luister-engagement, zet Tele-Onthaal graag de andere talenten van de vrijwilligers bijzonder in de verf.

Deel dit bericht via:

Tele-Onthaal..

Het station uitlopen..

Een weg banen door bruisend Brussel, opengebroken straten, overvolle vuilnisbakken, mensen met ijsjes, wafels, biertjes. Bedrijvigheid: drukke, sjofele, uitgelaten, vermoeide, smekende, blije, bedelende, kleurige, musicerende mensen. Een caleidoscoop. Droefheid en vreugde, ellende en plezier.

En dan aangeland in Tele-Onthaal. Aflossing van de vrijwilliger van dienst. Even bijpraten, uitwisselen. Ons hart uitstorten na de gesprekken met de onbekenden die appel doen op ons. Geraakt zijn door hun verhaal. De gemeenschappelijkheid van ons Tele-Onthaal engagement schept een stevige band.

Dat engagement is bijzonder. Iemand belt, vraagt voorzichtig of ik tijd heb. Ja, er is tijd en aandacht. Iemand maakt mij deelgenoot. Elke keer, bij elk gesprek komt iemand heel dichtbij en brengt wat zwaar weegt, wat ongezegd blijft.

De verbondenheid ontstaat door het gesprek. Wonderlijk en kostbaar.

Wat de ander vertelt raakt me, confronteert me ook met mijn worsteling, het leven dat we leiden is ons niet altijd ’genadig’. Het kwetst ons, haalt ons overhoop, doet lijden. Ik zoek mee naar een broos evenwicht om te helpen overeind te blijven.

Samen zoeken naar veerkracht en die kracht helpen versterken door een oprecht gesprek. Samen niet alleen …. meevoelen en geboeid zijn. Elk gesprek is ontdekken, aanvoelen, voorzichtig aftasten en verheugd zijn als er verbinding is. Vertel maar, ik ben er hier en nu om naar jou te luisteren. Om te helpen verteren wat onverteerbaar is, en om wat als een steen op je hart blijft liggen te helpen verzachten.

Daar geloof ik in. Die verbinding geeft zin aan ons leven. Het is een diepe behoefte om er te zijn voor iemand die een gesprek wil. Ik wil nabij zijn, meegaan in hun leed, hun zorgen, hun verdriet. Belangstelling en medemenselijkheid.

Als bitter verdriet ons bestormt en we dreigen kopje onder te gaan, als we niet meer weten van wat hout pijlen maken…dan kan er iemand helpen zoeken naar wat toch mogelijk is.

Dan is er iemand die je niet loslaat die mee op weg gaat, samen opsporen wat nog levenwekkend kan zijn. En verlichting brengen als de zorgen doorwegen.

Ik hoor de klank van de stem, de aarzelingen tussen de woorden door. Achtergrondgeluiden. Het beeld van de oproeper. Ik weet niets van de ander en door wat hij/zij deelt krijg ik een beeld..

Hoe de ander op pad gaat met vallen en opstaan. Het inspireert me en geeft zin aan mijn leven.

Hoe in de duisternis een sprankel licht te ontdekken valt. Op zoek gaan samen naar “licht” dat vind ik mooi. De tunnel samen een eindje doorlopen.

En soms tast ik in het duister vind ik niet de juiste woorden, hoor ik in de klank van hun stem gelatenheid, wanhoop. Ik probeer een brug te slaan … en het lukt niet, machteloos.

Het feit dat iemand luistert is het aller belangrijkste. Ook al heb je het gevoel dat het “weinig” is. Als je dan vraagt aan de oproeper of hij/zij iets had aan het gesprek. Of Tele-Onthaal iets kon betekenen…Dan is het antwoord: Ik kon vertellen wat ik kwijt wou, en iemand heeft geluisterd, zonder kritiek of afkeuring. Ontvankelijk en met warme aandacht.

Dat betekent zo veel.

Dat maakt het verschil.

Dat maakt dit engagement zo waardevol voor mij.

-- R.

Men moet

Men moet altijd enigzins verdrietig zijn,
anders is men verloren,

maar men moet wel een beetje verloren zijn -
van het reddeloze soort -
anders zou men alleen maar gelukkig zijn,

toch moet men ook gelukkig zijn,
zo maar gelukkig kunnen zijn,
in alle staten van geluk,

anders zou men maar verdrietig zijn,
enigszins verdrietig altijd.

-- Toon Tellegen (1941)
Uit: Minuscule oorlogen
Uitgever: Querido, Amsterdam 2004

Deel dit bericht via:

De Luister van het Zwijgen

Zwijgen en luisteren.
Wellicht is dat de naakte essentie, de zin, de kern van Tele-Onthaal.
Het lijkt paradoxaal.
Mensen bellen in nood en men zwijgt en luistert.
Bij manier van spreken. Het lijkt makkelijk maar schijn bedriegt.

In mijn prille aanhef bij Tele-Onthaal luisterde ik, zij het gespannen en ondertussen al flink in mezelf
antwoorden aan het formuleren. Alsof de beller een domkop was, ik de Allesweter of,
achteraf bekeken, de betweter.
Uitputtende empathie, bovendien onvruchtbaar. Ik ben namelijk een gemankeerde
missionaris.
Eerste les : Bescheidenheid.
Plaats maken op het Podium, voor een Hoofdrol moet je in Hollywood zijn, niet bij deze dienst.
De catharsis ligt bij de beller.

Luisteren en zwijgen. Ik heb het in zweet, bloed en tranen moeten leren. Heel overtuigd dat
ik beide al lang had verworven.
En ik maak mij geen illusies, nog steeds is het bij elke permanentie een opdracht, een
voortdurende alertheid. Het blijft mijn zwakke flank, ik erken het maar herken het niet altijd,
zeker niet in de hitte van een gesprek.
Het vanzelfsprekende van een dialoog, het losweken bij de oproeper wat hij of zij vanuit
eigen kracht kan ontwikkelen. Soms is dat bemoedigen, begrip, soms kan het iets in gang
zetten, soms is het louter(end) ontmoeten.
Tweede les : het is nooit af.

Daarom is Tele-Onthaal heilzaam, een continue wake-up call.
Een betekenisvol engagement omwille van de ontmoeting, de kracht van een gesprek met
de oproeper, zeer zeker – maar ook voor mezelf.
Wat je hier leert zijn tools die je in elk facet van je dagelijks leven kan valoriseren.
Het is niet enkel de ontmoeting met de andere.
Het is ook en vooral de ontmoeting met jezelf.

-- Een anonieme Tele-Onthaal vrijwilliger

Deel dit bericht via:

KAMER 106
met zicht op een zee van tijd

106. Vooraleer ik als Tele-Onthaal vrijwilliger mijn eerste stappen te luisteren zette, was het getal 106 me al vertrouwd. Het is het nummer van mijn favoriete hotelkamer in Oostende. Klein, éénpersoons, met een grote lekker retro terrasdeur die uitgeeft op een al even retro klein balkon. Om te kunnen luisteren naar de zee, de meeuwen, de mensen.

Tijdloostende. Dat is mijn hotelkamer – aan – zee. Een paar honderd stappen, en ik wandel op het strand. De zee komt me tegemoet. Hoe ze zich voelt, komen de meeuwen me vertellen. Ik luister, droom, slenter me op zeeniveau in the mood.

Op zeeniveau. Zo voel ik me telkens wanneer ik bij Tele-Onthaal de gesprekskamer binnen stap. Ik wandel binnen, sluit even mijn ogen, open de grote terrasdeur en ga op mijn balkon zitten. En dan ben ik er klaar voor. Met zicht op een zee van tijd deinend op golven van gesprekken. Eb en vloed, de meeuwen komen het me wel vertellen. Tot in kamer 106.

-- BBZ

TIJDLOOSTENDE

zee valt stil
schuilt wit
van schuim
samen in kuiltjes
ergens boven
raken licht -
en wolkbrekers
het niet eens
over wat komt
verder en verder
neuriet vloedlijn
de dag dichter.

-- BBZ
Bellen & chatten
Dit is wat ik kan, dit is wat ik wil doen: luisteren, mensen in hun waarde laten, mensen bemoedigen, mensen aandacht geven.
Image
Anna, 59 jaar, 15 jaar ervaring
Bellen & chatten
Iets kunnen betekenen voor een ander zonder zelf in de kijker te staan, mijn talenten als 'luisteraar' verder ontwikkelen...vollediger mens worden.
Image
Merel, 53 jaar, 3 jaar ervaring
Bellen & chatten
Samen met de oproeper op een bank zitten en kijken naar wat de oproeper mij wil zeggen over zichzelf.
Image
Stan, 58 jaar, 3 jaar ervaring
Bellen & chatten
Het maakt me als mens gelukkiger en daar kunnen anderen alleen maar van meegenieten.
Image
Anna, 44 jaar, 2 jaar ervaring
Bellen & chatten
Je redt misschien de wereld niet als vrijwilliger bij Tele-Onthaal, maar je maakt ze waarschijnlijk wel iets minder koud.
Image
Liv, 28 jaar, 2 jaar ervaring
Bellen & chatten
Het unieke van werken bij Tele-Onthaal is voor mij de intieme en tegelijk anonieme relatie die je met de beller hebt.
Image
Bart, 45, 1 jaar ervaring
Bellen & chatten
Tijdens zo’n gesprek voel je de last van hun schouders vallen. Ook als vrijwilliger zorgt dat kantelmoment telkens weer voor veel heel voldoening.
Image
Kirsten, 38 jaar, 2 jaar ervaring
Bellen & chatten
Wij kunnen heel veel betekenen, denk ik.
Image
Sabine, 60 jaar, 34 jaar ervaring
Bellen & chatten
Elk zitten we aan één kant van de lijn, verbonden door onze stemmen.
Image
Madeleine, 54 jaar, 11 jaar ervaring
Bellen & chatten
Het leven slaat niet alleen, het leven deelt ook uit, met grote gulheid.
Image
Arno, 66 jaar, 15 jaar ervaring
Bellen & chatten
Haar verdriet en pijn raakten me diep omdat ik op dat moment begrip kon tonen voor haar emoties.​ Dat betekende heel wat voor haar.
Image
Kristien, 64 jaar, 9 jaar ervaring
Bellen & chatten
Dat er zoveel psychisch leed is, zoveel eenzaamheid, kon ik me nooit voorstellen.
Image
Sam, 48 jaar, 3 jaar ervaring
Bellen & chatten
Verdriet is vaak een gevoel dat ruimte en tijd nodig heeft om gevoeld te worden.
Image
Jules, 61 jaar, 19 jaar ervaring
Bellen & chatten
Door actief je aandacht te vestigen op de oproeper, leer je heel precies luisteren.
Image
Lotte, 30 jaar, 3 jaar ervaring
Bellen & chatten
Ik mag binnenkijken in de levens van mensen waarmee ik in het dagelijkse leven misschien nooit zou spreken.
Image
Elien, 60 jaar, 31 jaar ervaring
Bellen & chatten
Het mooie aan Tele-Onthaal vind ik vooral de openheid en oprechte interesse die elke medewerker heeft voor het verhaal van elke oproeper.
Image
Arthur, 69 jaar, 11 jaar ervaring
Bellen & chatten
Soms ben ik 's avonds de eerste en de enige stem die iemand hoort na een eenzame dag.
Image
Alice, 76 jaar, 35 jaar ervaring

Wil jij luisteren?

Word vrijwilliger

Zoek je een uitweg? Praten helpt.

 Gratis en anoniem.
Image

Hier luistert iemand naar je

Bel 106

24u op 24 en 7d op 7

Image

Liever een gesprek via chat?

Chat

elke avond en woensdag-en zondagnamiddag