Aan het einde van het gesprek was ik doodmoe, maar ook een beetje blij: er was een klein steentje uit mijn zware rugzak.

Mijn zoon gaat het verkeerde pad op, hij zit echt bij de verkeerde vrienden. En ik heb er geen vat meer op.

Zal ik nu definitief bij hem weggaan? Waar moet ik dan wonen?

Ik kreeg de diagnose autisme en dat valt me heel zwaar: het is alsof mijn leven voorbij is.

Ik ben bang dat mijn buurman mij gaat stalken omdat ik niet inga op zijn avances.

Mijn zus is plots overleden. Het gemis is ondraaglijk.

Omdat ik vroeger verslaafd was aan gokken zit ik nu met schulden. Hoe ga ik dan zelf een appartement betalen?

Onlangs heb ik iemand leren kennen waar ik goed kan mee praten. Maar eigenlijk heb ik wat schrik voor een een nieuwe vaste relatie.

De eenzaamheid wordt me soms teveel. Dan moet ik iemand horen.

Ik heb al vele jaren Parkinson, maar het is met de dag moeilijker om die vreselijke ziekte te dragen.