Ik verkies chatten boven bellen...

Ik ben heel moeilijk te been. Daardoor kom ik weinig buiten.

Ik krijg de hele tijd nare berichtjes via sociale media van een jongen op mijn school. En ook van zijn vrienden. Ik reageer daar nooit op maar ik voel me zo gekwetst en verdrietig.

Ik lig alweer anderhalf uur naar mijn wekker te staren en zie iedere minuut passeren.

Drinken helpt om me eventjes beter te voelen. Maar dat maakt me tegelijk ook bang.

Ik denk soms aan zelfmoord. Ik ben al zo lang alleen.

Normaal had ik heel veel vrienden en kon ik bij veel mensen terecht. Nu ben ik dat allemaal kwijtgespeeld. Ik heb er zoveel spijt van.

Ik wil zo graag een goede mama, een goede vrouw zijn, maar het lukt me niet meer.

Mensen begrijpen het niet dat je soms weigert om voor je ouders te zorgen. Emotioneel vind ik dit erg moeilijk.

Ik kan de slaap niet vatten, en lig te piekeren.