Mensen begrijpen het niet dat je soms weigert om voor je ouders te zorgen. Emotioneel vind ik dit erg moeilijk.

De weken voor hij stierf, ben ik soms kwaad geweest op mijn man, omdat hij me alleen zou achterlaten. Achteraf voelde ik me soms schuldig om wat ik gezegd had.

Aan het einde van het gesprek was ik doodmoe, maar ook een beetje blij: er was een klein steentje uit mijn zware rugzak.

Zelfs bij mijn lief loop ik soms letterlijk weg, vlucht ik, zodat zij niet zou zien dat ik weer een paniekaanval krijg.

Toch heb ik al geregeld zeer goede vrijwilligers mogen ervaren met de nodige luisterbereidheid, begrip, medeleven

Ik verkies chatten boven bellen...

Het is niet gemakkelijk om als volwassen mens voor elke kleine pruts toestemming en geld te moeten vragen.

Ik leef van een uitkering, dus ik heb het niet breed.

Mijn zoon gaat het verkeerde pad op, hij zit echt bij de verkeerde vrienden. En ik heb er geen vat meer op.

Een vriendin van mij verspreidt roddels over mij. Dat maakt me zo boos!