Mijn leven gaat met ups en downs... maar deze down duurt nu wel heel lang.

Zelfs bij mijn lief loop ik soms letterlijk weg, vlucht ik, zodat zij niet zou zien dat ik weer een paniekaanval krijg.

Ik ben opnieuw beginnen te drinken. Ik durf er met niemand over praten.

Ik krijg de hulp niet die ik zou moeten krijgen. Ik lijd vreselijke pijn door fibromyalgie, CVS en artrose.

Ik zie het allemaal niet meer zitten... Ik kan niet zo makkelijk praten over mijn gevoelens, behalve op chat.

Als mensen weten dat je ooit gepest werd, zien ze je toch in een ander licht.

Naast ons woont een groot gezin, die ons dagelijks uitschelden omdat wij er volgens hen anders uitzien.

Soms bel ik naar Tele-Onthaal als ik last krijg van mijn gedachten...Ik kan het dan eens allemaal van mij afpraten.

Ik belde de eerste keer wat aarzelend, ik wist niet goed hoe dat werkte, zo’n hulplijn.

Normaal had ik heel veel vrienden en kon ik bij veel mensen terecht. Nu ben ik dat allemaal kwijtgespeeld. Ik heb er zoveel spijt van.