Ik heb schrik dat ik nooit nog terug in staat zal zijn om echt te werken, om de draad van mijn leven weer op te nemen.

Ik ben ongerust dat ik ontslagen ga worden als die mensen slecht over mij zouden gaan spreken.

Mijn zoon gaat het verkeerde pad op, hij zit echt bij de verkeerde vrienden. En ik heb er geen vat meer op.

Ik word gekleineerd door de zussen van mijn vriend. Het waren zogezegd grapjes, maar die hebben mij wel gekwetst.

Ik belde de eerste keer wat aarzelend, ik wist niet goed hoe dat werkte, zo’n hulplijn.

Ik kan het niet meer aan. Al zoveel jaren in een vechtscheiding zitten.

Ik hoop dat een gesprek wat rust kan brengen in mijn hoofd.

Mensen begrijpen het niet dat je soms weigert om voor je ouders te zorgen. Emotioneel vind ik dit erg moeilijk.

Vorig jaar in oktober kreeg ik te horen dat ik een hersentumor heb. Mijn wereld stortte in.

Hoe gaan we het samen hebben, mijn man en ik, nu we zo op elkaars lip gaan zitten?